Ik heb het geloof behouden

Het past mij eigenlijk niet om deze woorden in de pen te nemen. Dit Bijbelwoord is van de apostel Paulus en het staat in de tweede brief aan Timotheüs. De grote apostel voor de volkeren is in Rome en voelt dat zijn einde nadert, zijn leven wordt als een offer uitgestort, plengen heet dat. Hij streed een goede strijd voor het Evangelie, was ervoor ingewonnen en had volvaardig gelopen, letterlijk en figuurlijk. De strijd was soms zeer heftig. Hij heeft niettemin het geloof behouden. Dat is een wonder.

Alleen dit neem ik eruit. Ik heb het geloof behouden. Mijn strijd was anders en mijn leven wordt mij niet benomen. Ik kreeg geloof en dat heb ik mogen behouden.

Als kind, ik weet nog plaats en het moment, raakte het Evangelie mij. De God van Abraham zocht mij en liet mij niet los. De God en Vader van Christus Jezus ging met mij Zijn weg. Via mijn ouderlijk huis, de gemeente, het onderwijs en de theologische opleiding aan de universiteit kreeg ik een plekje in de kerk. Catechisatie kreeg ik van (de latere professor dr. M.J.G.) Van der Velden. Basaal met weinig woorden, zo was hij. Gedoopt, gevormd, actief lid van de gemeente en avondmaalganger leerde ik volgen in een voor mijn gevoel veel te brede kerk. De Hervormde was mij echter lief van jongs af aan. Het gevoel bij die kerk kun je niet uitleggen. Het was er en het werd anders en sterker. Ik kreeg de breedte van de kerk lief. De God van Abraham heeft immers ook een brede blik, net als Jezus.

Mijn geloof werd gevoed in die kerk waarbinnen ik ook predikant mocht worden. Ik hecht aan de benaming ‘herder en leraar’, niet omdat deze ouderwets is, maar omdat de verkondiging en het omzien naar mensen daarin benadrukt worden. Een periode van veertig jaar was ik op deze wijze werkzaam in de kerk, nu de Protestantse. Er was een taak in kerkenraden, soms centraal. In elke gemeente was er ook weer een taak in classis of visitatie. Het jongerenwerk van de HGJB (midden in de kerk) was prachtig om als voorzitter te leiden. Een aantal jaren maakte ik deel uit van de (kleine) Synode en dit was een leerzame en boeiende periode. Allerlei gemeenten ontvingen ons. Ons betekende ook mijn vrouw Anneke en onze zeven kinderen. Zij hebben uiteraard niet allemaal overal gewoond, maar verhuisden mee. Zij hebben allen, wonder van genade, het geloof behouden. Wij woonden in Uddel, Groot Ammers, Rijssen, Kampen, Ermelo en Noordwijk. Nu rusten we uit in Zeist, nou ja, een beetje. We genieten vooral ook.

Het geloof behouden. Terugblikkend verwondert mij dat. Ik ben niet zo erg open wat mijzelf betreft. Maar dit moet toch van mijn hart. De Heere God heeft de jaren door mijn geloof gevoed, geoefend en in stand gehouden. Het geloof in Hem, in de kerk, in mensen, in jongeren, in ouderen. Vooral het geloof in Hem en daardoor krijg je jongeren en ouderen op je netvlies.

Maar er is ook heel veel zorg, verdriet, pijn, schuld. Wie was ik voor anderen in mijn omgeving. Vergaderingen verliepen niet altijd zoals het moest. Daar was ik debet aan, maar ook anderen. Besluiten werden soms niet uitgevoerd als bedoeld. Dan ben je weer bij af. Dubbele agenda’s vertroebelden processen. Zo kom je niet door de Jordaan. Niet elk argument had evenveel recht van spreken. Zo gaat dat en juist die argumenten wegen zwaar. Karakters botsten. De secularisatie is ook binnen de gemeente en in de colleges en in onze harten binnen gedrongen en doet iets met ons. Strijd geeft dat en onrust. Verwarring en vervreemding ontstaan. Hoe vaak was ik doof en blind voor de vragen van jongeren en ouderen? Momenten van eenzaamheid en teleurstelling werden afgewisseld door tijden van vreugde en enthousiasme. Gemeenteopbouw, het is er veel te weinig van gekomen. Trouw is in onze tijd iets dat steeds schaarser wordt. Waar liefde woont, geeft God Zijn zegen.

Soms zou mijn geloof erbij in schieten. Waar doe je het voor. Dan waren er beloften, dan was er de doop, dan vierden we het avondmaal, of kwam de roeping des te sterker naar mij toe. Hij hield het geloof in stand. Familie om mij heen, kinderen om mij heen, een lieve vrouw, (toch) een gemeente om mij heen. De Heilige Geest die mij leidde, vormde, oefende, aanvuurde en inspireerde. Zo hield ik het vol. Zo heb ik het geloof behouden. God zij dank.