God ter sprake brengen of laat Hij van Zich horen?

Opvallend is, dat wij in deze tijd (Corona) bang worden om God ter sprake te brengen. We hebben empathie. We respecteren ieders overtuiging. We willen vooral leren luisteren.

Maar duiden? Zoeken naar antwoorden? De bijbel laten spreken en zinnige woorden zeggen over God of namens God, lijkt niet meer te kunnen en ook niet meer te mogen. God ter sprake brengen, wie durft nog? Profetisch spreken!

Arjan Lubach gelooft niet in (een) God. Veel politici moeten ook niets hebben van het geloof of zullen God niet sprekend invoeren. Maar wij, kerk, christenen, oprecht gelovigen…wat is ons antwoord hierop? Hebben wij de moed verloren en het lef niet?

We draaien om de actuele hete brei heen. Wij zijn zo voorzichtig geworden dat er geen woorden meer komen. Alsof de Bijbel helemaal niets zegt over lijden en ziekte. We hebben een God die lief heeft en daarom ook boos kan zijn. Alsof wij de stem van God helemaal niet meer zouden horen. Het lijkt wel of Zijn woorden schaars zijn in onze dagen. Alsof er in het geloof helemaal geen antwoorden gegeven kunnen worden op de vele zeer moeilijke vragen van deze tijd. Geen ‘instant’ antwoorden, maar samen zoeken naar zin en onzin, waarheid en leugen, troost en vermaning, eerlijkheid en lef. Moeten wij nog langer zwijgen.

In de tijd van de pest (midden 14e eeuw) waren er signalen van de naderende reformatie. In de tijd dat de gaskamers rookten (weer moesten Joden het ontgelden net als tijdens de pest) getuigden joden en christenen van hun geloof. Hun stemmen klinken nog, nadat zij gestorven zijn.

Eén ding is zeker: Hij laat ook nu van Zich horen en daarom mogen wij onze stem laten horen in het geloof.