€ 190,-

Twee keer zal dit bedrag op onze rekening worden gestort door ons energiebedrijf. Namens de overheid. Een maatregel om tegemoet te komen in de stijgende energiekosten.

Velen zijn er bij gebaat. Heel goed. Anderen, waaronder ik, hebben dat bedrag niet nodig. Kan men in Den Haag het niet zo regelen dat alleen zij, die het nodig hebben, dit bedrag ontvangen? Blijkbaar is dit de kortste en de snelste weg om hen die het nodig hebben echt te bereiken.

Nu moet ik, omdat ik het niet echt nodig heb, er iets mee. De regering moet allerlei crises oplossen. Kindertoeslag, corona, stikstof, energie, asiel, klimaat. De laatste jaren zijn collectief allerlei maatregelen genomen of worden plannen gemaakt. Algemene oplossingen passen nooit in elke situatie. Er is veel onbehagen over de voortgang van het oplossen van deze en andere problemen. Vertrouwen heeft een dieptepunt bereikt. Nu veroorzaken deze twee bedragen bij mij een crisis. Wat moet ik er mee?

Het bedrag staat op mijn rekening. Wat doe ik met de €190,- als ik dit bedrag niet echt nodig heb. De regering denkt even niet voor mij, maar ik moet iets doen wat verantwoord is. Dat mag ik toch van mijzelf verwachten. Dit is nu mijn taak.

Wat vertelt de Bijbel mij? Zacheüs gaat na de ontmoeting met Jezus delen. In de gelijkenis moeten mensen dienend aan het werk met talenten. Alleen de Samaritaan was naaste voor de gewonde, in tegenstelling tot de priester en de leviet. We komen ook de rijke dwaas tegen en de rijke jongeling.

In een verziekte samenleving, ziek van individualisme en vergiftigd door het idee van maakbaarheid, sta ik met € 190,- in mijn handen. Ik tel mijn winst uit of moet ik delen? De ongemakkelijkheid is een prikkel. ‘Rijke dwazen’ kijken in de spiegel van de gelijkenis. ‘Rijke jongelingen’ keren